اگر تیزهوشی شناسایی نشود...
اگر تیزهوشی شناسایی نشود... اگر پرداختن به موضوع کودکان معلول ذهنی مفید و تحسین آمیز است، از یاد بردن گروه دیگری از کودکان، یعنی کودکان پراستعداد که غالباً آنان را در پریشان حالی کامل وا می نهند، تا جایی که دچار نومیدی شوند، خطاست.
سپیده عزیز نوشته :یکی از کارشناسها تو تلویزیون تعریف می کرد که همه مامانها فکر می کنند بچه ی اونها باهوش ترین و بهترین بچه روی زمینه و بجز اون هیچ بچه باهوش دیگه ای وجود نداره. کلی به حرفش خندم گرفت اخه منم فکر می کنم که دخترم باهوش ترین دختر دنیاست. هههههه در کل خیلی دوست دارم ویژگی های این نوع بچه ها رو بدونم. امیدوارم زودتر جوابشو بزارید.
http://koodakeman91.niniweblog.com/
مامان درسا نوشته : سلام به همه ی دوستان ...... راستش بدون شک تمامی ما مادران و پدرانی که بچه ی کوچک داریم همین حسو داریم ...... یعنی با کوچکترین کاری که بچه هامون انجام میدن این حس در ما بوچود میاد کافیه خاله ودایی و عمو و عمه هم یه هورای بلند برای کارایی که انجام میدن ....بگن دیگه بیشتر این حس تقویت میشه ....... البته بچه های این نسل واقعا" با نسل های گذشته متفاوت هستند و وقتی ما بچگی های خودمونو با اونا مقایسه میکنیم خوب تقاوت زمین تا آسمون رو بخوبی حس میکنیم ....... منم بالطبع همین حسو دارم اما نمیدونم چقدر این حس درسته ....... ولی کلا" من فکر میکنم بچه ها از بدو تولد تا 6 سالگی خیلی خیلی هوش بالایی برای یادگیری دارن و با کمی آموزش و توجه میشه از اونا یه نابغه ساخت ......
http://babymylove.niniweblog.com/
اگر تیزهوشی شناسایی نشود...
اگر پرداختن به موضوع کودکان معلول ذهنی مفید و تحسین آمیز است، از یاد بردن گروه دیگری از کودکان، یعنی کودکان پراستعداد که غالباً آنان را در پریشان حالی کامل وا می نهند، تا جایی که دچار نومیدی شوند، خطاست.
شاید گفته شود که کودکانی که از قرایح استثنایی برخوردارند، نیاز چندانی به کمک ندارند. قطعاً سرآمد در بسیاریش از موارد به راحتی از جمع سر در بر می آورد و راه خود را در جامعه می گشاید، ولی همیشه چنین نیست. هیچ چیز تأسف بارتر از این نمی تواند باشد که یک نابغه بالقوه، درست همانند یک معلول براثر خفقان محیط بهنجار به انحطاط کشیده شود. ملالت بار بودن کلاسهای درسی که در آن به تکرار بیهودگی مفاهیم اجمالی می پردازد، برای سرآمد و تیزهوش که بی درنگ آنها را درون سازی می کند، کشنده است.
اقرار نیست اگر بگوییم که تیزهوش از نبوغش می گذرد، چون نبوغ بار بسیار سنگینی بر دوشش می نهد، باری که هیچ کس طرز حملش را به وی نیاموخته است و خود نیز به تنهایی و بدون کمک اطرافیانش، در این راه ناتون است. پس مسلم است که کودک سرآمد در برخی از موارد نمی تواند سر بر آورد و راه خود را در جامعه بگشاید.
چیزی را که معمولاً مانع درک این واقعیت مسلم می شود، پیشداوری یا سوءتفاهم دموکراتیک می نامند. در بادی امر، تصور می شود ـ و اشتباه ه نیست ـ که محیط سهم بسزایی در تحول سرآمدها دارد و از آن نتیجه می شود و حقیقت هم دارد که سرآمدها به خانواده های بسیار روشنفکر تعلق دارند، یعنی به خانواده هایی که برای برانگیختن کودکان خود به انتخاب مشاغلی که با استعدادهایشان وفق می کند، واجد همه گونه تسهیلات هستند، لکن در این استدلال خطایی وجود دارد که معلول فراموشی است:
چه نسبتی از نوابغ بالقوه به طبقات مرحوم تعلق دارند؟
در سال ۱۹۶۴، محققی به نام جنکینز (Jenkins) در میان کودکان نابغه های شیکاگو به نسبت ارزنده ای از کـــودکان سرآمد دست یافت. به نظر جنـکینز برای یافتن کودکان سرآمد، کافی است معتقد باشیم وجود دارند و بخواهیــم پیدایشان کنیـــم...
انجام دادن این تحقیق در میـــان اقوام غیر اروپایی و انگلیسی، آمریکایی مشکل است، زیرا آزمون های هوشی با این جوامع تطبیق نمی کند. برهمین اساس است که در گذشته برخی از روان شناسان ادعا کرده اند که کودکان مایا (maya) واجد پایین ترین تراز هوشی اند. در واقع نتایجی که از آزمون این کودکان به دست آمده است، حاکی از آن است که تراز هوشی آنان از متوسط هم پایین تر است، لکن این نتایج زایده عواملی نظیر ترکیب رقابت آمیز آزمونها نیز هست.
در این آزمونها باید با سرعت عمل کرد. چه در داوری، سرعتی که آزمودنی در هنگام آزمون نسبت به نزدیکان خــود دارد بسیار مؤثر است. بنابراین، نگرانی در مورد وقت تلف شده یا روحیه رقابت که برای ما عادی به نظر می رسد، ظاهراً برای مایاها و بسیاری دیگر از رنگین پوستان کاملاً عجیب است.
منبع: روزنامه اطلاعات
