خدا در دنیای کودکان
خدا در دنیای کودکان آیا تا به حال کودکان را در حال دعا کردن دیده اید؟ منظره کودکان ۵ ۴ ساله که دستهای کوچک خود را .....
مامان بیتا برامون نظر داده : نمیدونم خدا توذهن دختر 4 ساله من چه شکلی داره هیچ وقت هم ازش نمی پرسم که با این مساله درگیرش کنم ... ولی عاشق وقتی هستم که سجاده کوچولوش رو باز میکنه چادر سر میکنه ونماز میخونه بدون اینکه من به این کار مجبورش کرده باشم
اونوقت میفهمم که دین به اجبار به ما نماز و حجاب رو تحمیل نکرده و این فطرت ماست که عاشق پرستیدن خداست و باید به ندای فطرت خودمون پاسخ بدیم و بنده های خوبی واسه خدا باشیم
مرجان جون نوشته : من وقتی که کوچولو بودم-التبه الآنم سنی ندارم 17 سالمه-خدارو شبیه این مامان بزرگای مهربون میدیدم که روسری سرشه و روسریش گره ی شل داره!با یه صورتی که یه کم چین و چروک داره!
الآنم دوس دارم خدامو اونطوری تصور کنم!همونطوری که تو بچگیام و دنیای پاک ِاونموقعم تصورمیکردم!
مامان عسل جون نظر داده : تو ذهن من خدا یک نور سفیدِ بزرگه که خیلی مهربونه و میشه گفت پدر همه هست.
23 سالمه! من عقد کرده هستم و هنوز بچه ندارم ولی تصوری که بچه ی من آینده از خدا میتونه داشته باشه به حرف هایی که من و باباجونیش و اطرافیانش بهش میزنیم بستگی داره.همونطور که بهش میگیم خدا خیلی مهربونه و همه را دوست داره ولی شیطون بده و همیشه میخواد آدم را گول بزنه تا کاری کنه که خدا دوست نداره را انجام بده!!توی ذهنش باعث میشه خدا رو یک آدم خیلی خوب بدونه و شیطون را یک آدمی که خیلی بد و زشته.
http://asaljoon.niniweblog.com
مامان تسنیم جون نوشته : من هیچ وقت پیش خودم برای خدا تصویر مجسم نکردم ....
دخترم هم هنوز خیلی از خدا سوال نمیکنه ....
فقط چند ماه پیش درباره اعضای بدنش میپرسید...
میگفت کی برام چشم خریده ..؟؟ کی برام دهن خریده ..؟؟
فعلا در همین حد میدونه که همه چیز رو خدا بهمون داده
http://joojehjanam.niniweblog.com
یه مامان مهربون برامون پیام گذاشته :من هروقت میخوام امیررضامو خوابش کنم براش از خدا و فرشته هاو اماما حرف میزنم بهش میگم مامانی بگو خدایا شکرت دستامو بالا میارم اونم دستاشو بالا میاره و میخنده.بهش میگم تو خواب با خداجون حرف بزن چشاش برق میزنه به نظرمن خدا به بچه ها خیلی نزدیکه و اونا خدارو حسش میکنن
مامان پارسا نوشته : این دقیقاً سوالیه که پسر من جدیداً مدام می پرسه؟
میگه خدا چشم داره؟ ....گوش داره؟ ....چطوری صدامونو می شنوه؟... چطوری ما رو می بینه؟....خدا کجاست؟
این سوالات از وقتی به وجود اومد که یک بار پارسا از روی تنبلی داشت روی زانوهاش راه میرفت و من بهش گفتم خدا به ما پا داد تا درست راه بریم
زیبای عزیز نوشته :پسر من هنوز خيلي كوچيكه ولي فكر ميكنم بچه ها خدا رو به شكل كسي يا چيزي ميبينند كه به نظرشون از همه قوي تر و مهربونتره مثلا مرجان جون شايد چون مامان بزرگش مهربون بوده و اون دوستمون به خاطر اينكه نور رو مظهر پاكي و خوبي ميدونسته خدا رو همونطور تصور ميكردند و البته با اينكه بستگي به توضيحات ما درباره ي خدا داره هم موافقم
مامان درسا جون نوشته: به نظر من تصور هر کودکی نسبت به خدا ...... دقیقا" همونی هست که ما پدر و مادرا واسش به تصویر میکشیم ....... تصویر ذهنی من از خدا یه نور درخشان و بزرگه ..... که تمام دنیا و کهکشانو گرفته خوب مسلما" با تصویر ذهنی منم اونی رو میگم که همیشه تصورشو داشتم و پدرش هم همینطور ........ تا زمانی که کودکه درکش نسبت به خدا و کلا" هر چیز دیگه ای که پیرامونش هست همون چیزیه که ماها براشون به تصویر میکشیم ...... اما به به محض بزرگ شدن شاید این تصاویر کمرنگ بشه ......
http://babymylove.niniweblog.com/
خدا در دنیای کودکان
آیا تا به حال کودکان را در حال دعا کردن دیده اید؟ منظره کودکان ۵ ۴ ساله که دستهای کوچک خود را به سوی آسمان بلند کرده اند بسیار تماشایی و دلنشین است. در حالی که گاهی بزرگسالان در دعا کردن دچار اهمال می شوند ولی به نظر می رسد که قلب این کودکان سرشار از ایمان است. واقعا که شگفت انگیز می باشد!
کودکان در مورد خداوند چه می دانند؟
ژان پیاژه، پیشتاز سوئیسی محقق رشد کودکان معتقد است کودکان درک درستی از خدا ندارند و او را موجودی عظیم الجثه و نسخه جادویی والدین خود می دانند ولی تحقیقات جدید نشان می دهد که پیاژه، کودکان را دست کم گرفته است. کودکان ۴ ساله می دانند که دعا کردن با آرزو کردن متفاوت است و در واقع مکالمه ای میان انسان و خدا محسوب می شود.
در این سن کودکان احترام خاصی برای قادر مطلق قائل هستند و به خوبی می دانند که اوست که کوهها را آفریده است.
کودکان در ۶-۵ سالگی به این باور می رسند که خداوند همه چیز را می داند، حتی چیزهایی را که بزرگترها نمی دانند. کودکان مدرسه ای اعتقاد دارند که خداوند کنترل زندگی آنها را مستقیما در دست دارد.
جالب اینجاست که کودکان در فرهنگ های مختلف همین احساس را دارند و از این نظر میان کودکان آسیایی و سایر قاره ها تفاوتی دیده نمی شود.
در واقع والدین نقش مهمی در شکل گیری اعتقادات فرزند خود ایفا می کنند. اگر کودک از استقلال نسبی برخوردار باشد احساس می کند که مهار زندگی اش در دست های خود اوست. چنین کودکانی خدا را موجودی مهربان و قابل احترام می دانند که به هیچ عنوان ترسناک نیست.
از سوی دیگر اگر والدین سختگیری زیادی از خود نشان دهند از نظر کودکانشان، خداوند موجودی خشمگین، قدرتمند و مجازات کننده خواهد بود.
لازم به ذکر است دختران بیشتر از پسران تحت تاثیر این مساله قرار می گیرند و در مجموع مادران نسبت به پدران نقش پررنگ تری ایفا می کنند.
کودکانی که رابطه تیره ای با والدین خود دارند یا از وجود پدر یا مادر خود محروم هستند خدا را جایگزین آنها می بینند.
از نظر آنهاخدا موجودی مراقب، حامی، مهربان و قابل اعتماد است. از طرف دیگر در بیشتر موارد نحوه رابطه نوجوانان با والدین شان بر ارتباط آنها با خداوند تاثیر می گذارد.
یکی از محققان اعتقاد دارد خدای نوجوانان خدایی قضاوت کننده، ناسازگار و سختگیر است و آنها دیدی نسبتا منفی در مورد او دارند. در هر صورت مذهب نقش مهمی در نحوه پرورش کودکان ایفا می کند. حتی والدینی که مسائل مذهبی را چندان جدی نمی گیرند نیز بر اهمیت این موضوع واقف هستند.
