واقعیت با تخیل برای کودک یکی است

کودکان بعد از دو سالگی تفاوتی بین واقعیت و خیال خودشون نمیبینند زیرا قسمت تخیل که مخصوصا از آن به عنوان مکانیسمی برای کاهش درد استفاده میکنند بیش از هر قسمت دیگه در وجودشون فعال هست و از 2 سالگی این تخیل و تصور آنچنان قوی میشه که حتی در وقت ارتباط با شما تخیلات خودشو با واقعیت مخلوط میکنه و مثلا میگه آقا شیر اومد تو اتاقمو رفت و شما فکر میکنید که داره دروغ میگه در حالیکه حرفی که میزنه برای خودش واقعیته چون در وقت اتفاق تخیل رو با احساس خودش مخلوط کرده و همه رو با هم ضبط میکنه و اصلا تفاوتی بین واقعیت و تخیل خودش نمیبینه.لذا در این سنین ممکن است فکر و خیالات بدی به ذهنش بیاد که مثلا ای کاش برادر خواهر من بمیرند و یا برخلاف میلش اظهار میکنه که از مادرش متنفر هستش متاسفانه به همین دلیل بعدا احساس بدی راجع به خودش بخاطر این فکر و تخیل بدی که تو ذهنش اومده پیدا میکنه