پرسش و پاسخ (جیغ در کودکان )

1392/3/9 2:19

3,826 بازدید

اشتراک گذاری

پسر 16 ماهه ی من چند وقته خیلی اخلاقش بد شده با کوچکترین چیزی که باب میلش نباشه به حالت قهر به یه سمت میدوه و گریه میکنه در روز بیشتر از 50 بار این کارو انجام میده

نمیدونم باهاش چه کار کنم
از یه طرف میترسم اگه نسبت به گریه هاش بی توجه باشم تو روحیش تاثیر بدی بزاره چون میدونم که الان عقلش نمیرسه
از طرف دیگه میترسم با هر بار گریه کردنش اگه باب میلش رفتار کنم بد عادت بشه و تا همیشه همه ی کاراشو با گریه پیش ببره

موضوع کمی پیچیده است . ببینید انسان ها به این دنیا می ایند و بعد از ۴ ماهگی اگاهی کمی از خودشان و حدود ۵ و ۶ ماهگی از دیگران پیدا می کنند و بتدریج وقتی به یکسالگی می رسند تصویر و تصوری از خودشان و رابطه ی خود با دیگران دارند .

در اینجا وقتی پدر و مادر به اندازه کافی توجه می کنند و محبت می کنند و مواظبت و مراقبت می کنند ، یعنی ان سه عامل اصلی را دارند ، دانا هستند ، مهربان هستند ، امکانات دارند و ضمنا رابطه ی نزدیک با فرزندان خود برقرار می کنند و فرزندی که فقط یک نفر هم او را تربیت می کند و نه چند نفر ، روزی که چنین وضعیتی بوجود می اید : بین یک تا سه سالگی ، فرزند می رود به سمت نوعی استفاده از امکاناتی و ازادی که دارد و اگر پدر و مادر دانا و مهربان باشند ، شرایطی برای او بوجود می اورند که او در مسیر رشد و تکامل قرار می گیرد و مایل است به دلیل میلی که به کنجکاوی دارد ، از خودش هر روز ادم بهتر و برتری بسازد ، نه اینکه این تصمیم را از عقل می گیرد، این ویژگی طبیعت است که دانه ای که ساقه می زند و بعدا شاخه از ان بیرون می اید . اما اگر پدر و مادر در اینجا ندانند چکار باید بکنند و برخوردهایی داشته باشند ، و ازادی فرزند را محدود کنند و به او بکن و نکن و باید و نبایدهای زیاد بگویند ، فرزند را در مسیری که جنگ قدرت است قرار می دهند .یعنی فرزند حالا به این نتیجه می رسد که جهان ، جهان فرمانبرداری و فرماندهی است و با جهان قلدری و زور روبرو است . یکی باید زور بگوید ، یکی باید فرمان بدهد ، یکی دیگر باید اطاعت کند .و این جنگ وقت پدید می اید ، فرزند نگاه می کند در بسیاری از موراد ناتوان است ، از بیان ان چیزی که می خواهد ناتوان است، یا وقتی پدر و مادر می گویند نه باید بخواب بروی ، نمی داند چه جوابی باید بدهد . به حربه ی دیگری که از کودکی با او بوده و طبیعی است ، روی می اورد که ماجرای گریه یا فریاده زدن در ان است. یعنی انجاست که فرزند وارد مسیر جیغ کشیدن می شود . چون افراد وقتی جیغ می کشند که فکر می کنند گوش شنوایی نیست . فرصتی برای حرف زدن نیست . نمی دانند چیکار باید بکنند و در فرزند بسیار عادی است . نتیجتا برخورد نامناسب شماها بوده که به او نه احساس توجه و محبت و امنیت را داده و نه کوشش کردید با ان کنار بیایید و به او نشان داده اید هر کسی زور بیشتری داشته باشد می تواند برنده باشد و او هم فکر می کند تنها زوری که دارد این جیغ زدنه است . این جیغ زدن توجه شما را می گیرد ، اگر در جمعی باشید باعث شرمندگی شما می شود . مقداری به هر حال با او کنار می ایید و بعد هم بتدریج از خودش بدش می اید . اخر کار این است که من با این جیغ کشیدن تنبیه می شوم ، خب بشوم ! چون گرفتاری با خودش پیدا می کند یعنی خودش را موجودی بدی می داند . من و شما وقتی بخواهیم از دیگران چیزی بخواهیم ، به چه زبانی صحبت می کنیم ؟ فارسی . برای اینکه فارسی می دانیم ، اگر ژاپنی می دانستیم با کسی که ژاپنی باشد ، ژاپنی حرف می زدیم .فرزند شما غیر از جیغ زدن برای دادن پیام خود راه دیگری ندارد ، شما برای او راهی نگذاشته اید . هیچ ارتباطی هم به ماجرای لوس کردن او ندارد و ان اینکه وقتی فرزند ما در جمعی و یا جایی جیغ زد ما به او یه چیزی می دهیم ، اما ما با این کار خود سبب چه چیزی می شویم ؟ جیغ زدن او را را تقویت کرده ایم و تشویق کرده ایم . به همین جهت من همیشه عرضم به پدر و مادر ها این است که تا انجایی که ممکن است به فرزندتان نه نگویید ، صلاح فرزند شما بویژه بین ۱ تا ۶ سالگی است .هر چیزی که کمی بد است ، کمی اشتباه است ، کمی دوست ندارید ، بگذارید فرزند ازادانه انجام بدهد . ازاد بگذارید فرزند را که انتخاب را او بکند ، تا انجایی که ممکن است به فرزند نه نگویید اما روزی که نه می گویید ، باید بدانید که باید نه بگویید و می توانید پای نه گفتن خود بایستید . یعنی اگر من بدانم وقتی به فرزندم نه می گویم ، او شروع می کند به جیغ زدن و چون مهمان دارم و یا وسط خیابان هستم ، من تسلیم می شوم . همون اول بهتر است کار بد را برای او بکنم و خودم را خلاص کنم تا اینکه بذارم ان جیغ خود را بزند و بعد من تسلیم او بشوم .چون در اینگونه موارد ان چیزی که تشویق می شود ، تقویت می شود این است که هر وقت با مساله و مشکلی روبرو شدی ، یا در ارتباط با پدر و مادر ، چون برخی اوقات فرزند ها این کار را فقط با پدر و مادر می کنند ، جیغ بزن ، داد بزن ، یعنی من حربه ای که در اختیارم قرار می گیرد این جیغ و داد زدن است . یعنی بداموزی از اینجاست . پدر و مادر متاسفانه به دلیل کم دانی ، اخلاق و رفتار بد را در فرزند خود می کارند و ان را در وجود انها می گذارند . قائده مشخصی وجود دارد . من تا انجایی که ممکن است به فرزندم نه نمی گویم . من هزاران هزار موردی را که دوست نداشتم ، درست نمی دانسته ام را ، گذاشتم فرزندانم انجام بدهند .

پس اول من تا انجایی که ممکن است نه نمی گویم . انجایی که باید نه بگویم ، من پای ان می ایستم . بنابراین ماجرای لوس کردن مطرح نیست من پای ان می ایستم ، ولی باید پیش بینی من درست باشد . اگر در مهمانی جیغ زدن او توجه بقیه را جلب می کند ، من ناچار باید با او کنار ببایم . من قرار نیست انجا بخواهم با او مخالف کنم ، من هر چیزی گفت انجام می دهم ، من خودم داوطلبانه به او می دهم برای اینکه جنگی راه نیفتد . برای اینکه بازنده من و او نباشیم .روزی که شما به من می گویید این فرزند جیغ می زند ، بعلاوه برخی از بچه ها هستند دیر زبان باز می کنند ، مشکل برای بیان خودشان دارند ، ما برای انها حرف می زنیم ، فرزند به این نتیجه می رسدکه زبان را بلد نیست بنابراین از حربه ای استفاده میکنه که جیغ است . همان طوری که بسیاری از ادما وقتی بحث می کنند ، وقتی پاسخی ندارند ناسزا می گویند و پرخاش می کنند . تفاوتی ندارند .در این حقیقت من می بینم از این راه به هدفم نمی رسم ، می روم سراغ حربه ی دیگری که در اختیار من است یا با برخی افراد وقتی بحث می کنید که به جایی می رسد که مشکل پیدا می کنند ، گریه می کنند . پس بنابراین مشکلی که انها پیدا می کنند مساله برخورد با شماست و حالا رفتن سراغ راهی که برای انها مانده است . بنابراین عادی است . به چه صورتی می توان با جیغ زدن فرزند برخورد کرد ؟ می توان با او صحبت کرد که عزیزم اگه چیزی می خواهی به ما بگو و از این به بعد به شما می گوییم اگر جیغ بزنی هیچ اعتنایی به شما نمی کنیم . یکی از بهترین کارها بی اعتنایی است .ولی باید مطمئن باشید بیخودی و بی جهت نه نمی گویید .برای اینکه اگر شما بیشتر اوقات به او اگر می دانید و درست است ، یا تا حدودی درست است می توانید به او اعلان کنید ولی باید پای ان بایستید شما اگر یکماه بی اعتنا نسبت به جیغ او باشید ، بی اعتنا یعنی اینکه اصلا نمی فهمم ، نه اینکه بهش بگویید چرا جیغ می زنی ؟ یعنی اصلا برای شما مهم نیست .روزی که بی اعتنا باشید همه ی مطالعات می دهد در مواردی که انجام یه کار ضرر و خطر خاصی را موجب نمی شود . بی اعتنایی کامل نه اینکه ده دفعه بی اعتنا باشید یک دفعه اعتنا کنید . بی اعتنایی کامل . مثل اینکه اصلا چیزی نمی شنویم .یعنی این تنها کاری است که می شود اخلاق و رفتار بد کودک را در این گونه موارد از او گرفت .بی اعتنایی کامل . یعنی هر چه جیغ می زند مثل اینکه اصلا جیغ نمی زند. اصلا می توانید به او نگاه کنید که اصلا من نمی فهمم ، هیچ با او بحث نمی کنید .حرف نمی زنید حتی بدن شما نشان نمی دهد که فرزند شما جیغ می زند . هر وقت به اینجا رسیدید می تونید این رفتار را از او بگیرید و بعد وقتی می بینید با دیگران وقتی بازی می کند و مساله افرین می شود در ایامی که می خواهید رفتارش را درست بکنید ، پهلوی این و ان او را نبرید نگذارید به جایی برود که با جیغ زدنش پاداش از دیگران بگیرد و فکر کند خب این تنها راهی است که من بعضی از اوقات می توانم به هدفم برسم . هر فردی که فکر بکند از راهی ، گریه کردن، جیغ زدن ، ناسزا ، تهدید ، تنبیه ، قهر ، می تواند به اهدفاش برسد ، معلوم است که از این ها استفاده می کند .چه کسی در جهان است که این کار را نمی کند . شما از انسان ها گرفته تا کشورها ، از این سیستم استفاده می کنند تا به اهداف خود برسند .