رختخواب جداگانه برای هر کودک , از شیر گرفتن کودک و بیرون کردن او از اتاق خواب

کودک انسانی بعد از 5 ماهگی قرار است که از اتاق خواب پدر و مادر بیرون برود 

مامان فائزه ارسال پاسخ : 1392/1/17 - 14:23 | انتخاب بهترین پاسخ   منم دلم نمیاد پسرم رو قبل از 4تا5سال از خودم جدا کنم با اینکه میدونم که اینکار لازمه ولی خودم بهش وابسته هستم و بقول دوستمون زمانیکه از نظر شیر و پوشک مستقل شد این کار رو انجام میدم و اینو میدونم که حتما باید تا5سالگی نی نی باید این کار انجام شه چون بعدش سخت تر میشه

مامان سهند و سپهر ارسال پاسخ : 1392/1/17 - 12:47 | انتخاب بهترین پاسخ   من فکر می کنم وقتی 4-5 ساله بشوند مناسب باشه. که دیگه از اکثر موارد مستقل شدن‌( شیر ؛ پوشک....) دیگه اون زمان وقتشه که با درک اینکه بزرگ شدن و مثلا سال دیگه باید به مدرسه برن اتاقشون با رضایت خودشون جدا بشه. اولش هم بنظر من باید مادر یا پدر تاز مانی که کودک به خواب نرفته در اتاق کودک بمانند تا در آرامش به خواب بره.( البته اینا نظر شخصی من هست و هنوز نمیدونم کاملا درست هست و جواب میده یا نه)

مامان وبابا ارسال پاسخ : 1392/1/17 - 12:01 | انتخاب بهترین پاسخ   به نظر من اتاق کودک باید بعد 13 الی 14 ماه جدا باشه و پدر و مادر شبا گاهی بهش سر بزنن اینطوری کودک احساس امنیت میکنه.اروم اروم باید این فاصله ایجاد بشه که کودک احساس تنهایی نکنه.

سپیده ارسال پاسخ : 1392/1/17 - 7:44 | انتخاب بهترین پاسخ   سلام. به نظر منم هر چقدر سن برای جدا کردن بچه ها کمتر باشه بهتره. البته می تونه این وابستگی اسیبی به کودک وارد کنه. به نظر من شاید این وابستگی تبدیل به ترس نبودن مادر در اینده برا ی کودک بشه. البته برای خیلی از مامانها جدا کردن اتاق بچه ها سخته. برای من که خیلی سخته و می دونم اشتباه می کنم.

مامان سبحان جون ارسال پاسخ : 1392/1/17 - 2:47 | انتخاب بهترین پاسخ   سلام ب نظر من جدا کردن اتاق فرزند از سنین کم مثلا 4 یا 5 سالگی بهتره چون وقتی سن بالاتر بره جدا کردن سخته مثلا برادر من با وجود اینکه 14 سالشه بازم کنار مامان و بابام میخوبه و شبها حتما باید دست بابام بگیره تا بخوابه دیگه نمیتونه جدا بخوابه حتی خودش اتاق جداهم داره ولی موقع خواب حتما باید کنار پدر و مارم باشه

کودک انسانی بعد از 5 ماهگی قرار است که از اتاق خواب پدر و مادر بیرون برود و بعد از این سن دیگر هیچ فرزندی حق خوابیدن در رختخواب پدر یا مادر یا برادر یا خواهر یا دوست یا دایی یا خاله یا ...خود را ندارد و به هیچ عنوان این بدنها در هنگام خواب نباید با یکدیگر تماس داشته باشند و به غیر از زن و شوهر کلیه اعضای خانواده هنگام خواب در رختخواب جداگانه خود به خواب بروند .مخصوصا که میدانیم بین سن 3تا7 سالگی فرزندان ما کاملا زمینه و مایه های جنسی ارتباط با پدر و مادر از جنس مخالف خود را دارند و بطور مثال خوابیدن مادر در کنار پسر 4 ساله اش یا پدر در کنار دختر 4 ساله اش با وجودیکه هیچگاه ارتباط فیزیکی یا روانی خاصی در هنگام خواب صورت نمیگیرد ولی همچنان با توجه به ذهن کودک آسیب بسیار شدیدی برای او به همراه دارد.

قاعده چنین است وقتی کودک به 16 پوند یعنی 7 تا 8 کیلوگرم رسید که حدود 4 تا 5 ماهگی است باید یکی از وعده های غذایی کودک حذف بشه که مطمئنا در شب خواهد بود و به او کمک کنند که 4 یا 5 ساعتی بخوابه و به مرور یک وعده دیگر را حذف کنند که او بتونه 6 یا 7 ساعت بخوابه چون هم مادر و هم بقیه به این خواب احتیاج دارند.تنها زمانیکه پدر و مادر باید گریه کودک را احتمالا تا 3 شب به میزان حداکثر 15 دقیقه تحمل کنند همین زمان است یعنی حدود 4 تا 5 ماهگی زمانیکه یک وعده غذای کودک در شب حذف میشه و از جانب دیگه خواب او به 5 تا 7 ساعت افزایش پیدا کنه و اگر از حدود 3 ماهگی کمی آب به شیر اضافه کنیم فرصتی فراهم میشه که بتونه این تصمیم رو بپذیره.

بسیار نیز مهم است که در حدود همین زمانها یعنی بعد از یکی دو هفته که توانستید یکی از وعده های غذایی اونو در شب حذف کنید که او تا 5 تا 7 ساعت خوابید بهتر از از اتاق خواب شما بیرون بره و فرزند منو شما دیگه به رختخواب و اتاق خواب پدر و مادر راه پیدا نکنه البته تو این دوران در آغوش شما میتونه به خواب بره ولی بعد از اینکه خوابش نسبتا عمیق شد بهتر است اونو به جای خودش منتقل کنیم.

بچه ها اگر بعد از 6 ماهگی در رختخواب پدر و مادر باشند تقریبا بیرون کردن آنها غیر ممکن خواهد بود و میدانیم بعد از 8 و حتما 9 ماهگی تا 12 ماهگی همه بچه ها به دلیل دگرگونیهای روانی و مخصوصا غریبه ها با مسائل تازه ای در جهت خواب روبرو میشوند لذا در این دوران باید پدر و مادر در هنگام مشکل فرزند سریعا خودشونو به اتاق خواب کودک برسونند اما نه در رختخواب او بخوابند و نه هیچ قسمت از دست یا مویشان یا گوششون رو به بچه بدهند و میتونیم آهسته او را نوازش کنیم اونم نه مداوم بلکه بصورت آهسته زدن به پشتش تا فرزند بخوابه و به هیچ عنوان چراغ رو روشن نکنیم و با کسی حرف نزنیم تا او به نتیجه ای برسه که باید بخوابه.بسیاری از اوقات این مشکل میتونه سالها ادامه پیدا کنه و خواب کودک رو دچار اشکال کنه .این احتمال وجود داره با توجه به اینکه کودک بعد از 12یا 14ماهگی توانایی راه رفتن داره خودشو به اتاق خواب شما برسونه و بخواد پیش شما بخوابه باید با وجود خستگی بلند شید و کمکش کنید و اونو به اتاقش برگردونید و لازم بود کنارش بمونید تا بخوابه و با مهربانی و مصمم و استوار روی تصمیمتون بایستید و به اون این پیامو بدین که الان وقته خوابه و وقت بیداری یا بازی نیست اگر در این زمینه به او کمک کنید عادت به خواب رو پیدا میکنه و یکسره میخوابه و به شما هم فرصت میده که راحت بخوابید.

***کودکان از نظر خواب سه دسته اند :

۱-کودکان راحت و ساده : پدر و مادر با خواب کودک مساله و مشکلی پیدا نمیکنند.

۲-کودکان نیمه سخت : کودکانی که اگر پدر و مادر قوانین مربوط به پرورش و تربیت را در موردشان رعایت کنند و نظم رو در خانه برقرار کنند و به کودک در این زمینه آسیبی نزنند کودک توان اینو پیدا میکنه که شب بتونه بخوابه

۳-کودکان سخت یا مشکل : متاسفانه بین 10 تا 20 درصد بچه ها بد خوابند و تقریبا همه کوششهای ما بی نتیجه است و در این زمان برخی پزشکان توصیه برخی آرامبخشها رو میکنند تا کودک به نوعی این دوران بحرانی رو پشت سر بگذاره و به آرامشی برسه و متاسفانه این بچه ها در نوجوانی و جوانی هم میتوانند در این زمینه مسائل و مشکلاتی پیدا کنند.

دکتر فرهنگ هلاکویی

http://ravanshenasinegaresh.blogfa.com

با تشکر از آقای مهدی گودرزی