بازي

بازی در آموزش اولیه کودک (ECE) بسیار مهم است و خانواده ها، مراقبان، معلمان پیش دبستانی نقشی حیاتی در سال های اولیه تحصیل کودک دارند. (وود 2004). کودکان زمانی که با اطرافیان خود معاشرت می کنند سعی می کنند احساس خود و هویت خود را به دست آورند. در سالهای اولیه کودکی (8 سال اول) رشد عمده مغز رخ می دهد و فقدان آموزش مبتنی بر فعالیت بازی می تواند بر رشد شناختی کودک در مرحله حیاتی برای رشد هویت تأثیر منفی بگذارد. کودکان هویت خود را توسعه می دهند و شروع به ایجاد روابط می کنند. بازی به رشد عاطفی کودکان کمک می کند و از آنجایی که بازی مستلزم استفاده از عملکردهای حرکتی و ذهنی متعدد است، کودکان مهارت های مختلفی را نیز توسعه می دهند. یادگیری مبتنی بر بازی به کودکان در رشد مهارت های اخلاقی و اجتماعی کمک می کند.

شواهد علمی انباشته ای از پتانسیل بازی و بازیگوشی برای افزایش ظرفیت انسان برای پاسخگویی به ناملایمات و مقابله با استرس های زندگی روزمره وجود دارد. در بازی، ما مجموعه‌ای از پاسخ‌های سازگار و انعطاف‌پذیر به رویدادهای غیرمنتظره را در محیطی جدا از پیامدهای واقعی آن رویدادها می‌سازیم. بازیگوشی به ما کمک می کند تا تعادل اجتماعی و عاطفی را در زمان تغییرات سریع و استرس حفظ کنیم. از طریق بازی، ما جریان را تجربه می کنیم - احساسی که به مکانی دیگر، خارج از زمان برده می شویم، جایی که کنترل محیط را در اختیار داریم.

شواهد علوم اعصاب حاکی از اهمیت تجربه اولیه نه تنها برای سلامت فردی، بلکه برای رفاه اجتماعی و اقتصادی درازمدت جامعه به عنوان یک کل، یک دستور کار جدید سیاست عمومی را در رشد اولیه دوران کودکی هدایت می کند. شواهد، ارتباط متقابل رشد فیزیکی، فکری، اجتماعی و عاطفی و سلامت جسمی و روانی را برجسته می‌کنند. شواهد قوی در مورد تأثیر استرس و ناملایمات بیش از حد در سال‌های اولیه بر بروز طیفی از بیماری‌های مزمن در بزرگسالی وجود دارد، که تأکید جدیدی بر اهمیت سلامت اجتماعی و عاطفی در اوایل دوران کودکی و افزایش علاقه سیاست‌گذاری عمومی در اوایل دوران کودکی ایجاد می‌کند. مداخله با کودکانی که در خانواده هایی زندگی می کنند که با استرس های فقر، خشونت، بیماری های روانی و سوء مصرف مواد کنار می آیند

برای کودک، بازی و بازی اساساً مربوط به اختیار، قدرت و کنترل است. در بازی، کودکان به طور فعال قدرت اجتماعی و فیزیکی خود را در ارتباط با جهان و سایر کودکان کشف می کنند. همانطور که هر کودک با کودکان دیگر در زمینه‌های اجتماعی بازی شرکت می‌کند، کاوش و آزمایش می‌کند و تصمیم‌گیری می‌کند در لبه‌های امکان خود، به معنای کنترل بودن و غیرقابل کنترل بودن چیست. وقتی به کنترل بازی خود رها می شوند، معنی اعمال قدرت خود بر دیگران را کشف می کنند و شانس ها و خطرات فیزیکی را می پذیرند. ریسک‌هایی که آنها متحمل می‌شوند، ریسک‌های محاسبه‌شده‌ای هستند که می‌توانند توسط متخصصان دوران کودکی، که نیاز به ریسک‌پذیری را درک می‌کنند، حمایت کنند. شایان ذکر است که مفاهیم مشارکت و کنترل عمیقاً در زبان ارتقای سلامت جا افتاده است. مشارکت فعال در اجتماع و به‌ویژه در تصمیم‌گیری‌هایی که بر ما تأثیر می‌گذارد، به احساس کنترل بر عوامل متعددی کمک می‌کند که نه تنها بر سلامت جسمی و روانی، بلکه بر حس ذهنی رفاه و تعلق ما تأثیر می‌گذارند.

بازی این پتانسیل را دارد که به سلامت اجتماعی و عاطفی در اوایل دوران کودکی کمک کند، که از این ایده پشتیبانی می کند که قدرت بازی برای اینکه ما را انعطاف پذیر، انعطاف پذیر و قوی می کند - از نظر عاطفی، اجتماعی، جسمی، فکری و شاید معنوی- ممکن است در آن نهفته باشد. تمایل به وارونه کردن و براندازی نظم چیزها. بازی خود به خودی ممکن است فرصت های حیاتی را برای کودکان فراهم کند تا حس تعلق اجتماعی، رفاه و مشارکت در فرهنگ دوران کودکی را تجربه کنند و همچنین آگاهی اجتماعی و عاطفی، کنترل و تاب آوری را توسعه دهند. بازی به کودکان کمک می‌کند تا یاد بگیرند که در زندگی روزمره «با مشت‌ها غلت بزنند» و تعادل اجتماعی و عاطفی مداوم خود را که برای مشارکت موفق در زندگی اجتماعی ضروری است، تجربه کنند.

ترجمه:زهره يوسفي