نقش آموزش و بازی در دوران کودکی

جایی که ما واقعاً شروع به دیدن هویت های اجتماعی می کنیم، در خانواده ها و فرهنگ آنها است. جایی که می بینیم هویت های اجتماعی پرورش می یابد، به ویژه در کلاس درس، از طریق بازی است. کودکان هویت خود را، همان چیزی که خود را باور دارند، ایجاد می کنند و از طریق بازی و روابط با همسالان شروع به ایجاد روابط می کنند که به رشد عاطفی، اجتماعی و شناختی آنها کمک می کند. نظریه های خود به طور کلی موافق هستند که یک برنامه دوران کودکی می تواند عزت نفس کودکان را تقویت کند و پایه و اساس روابط آینده با دیگران را بسازد.

دوران اولیه کودکی دوره مهمی برای رشد کودکان از جمله ظهور توانایی ها و مهارت های آنها در زمینه هایی مانند زبان، رشد جسمانی، رشد روانی اجتماعی و رشد شناختی است. این امر می تواند تا حد زیادی تحت تأثیر ماهیت محیط آموزشی باشد که کودک در سال های اول زندگی در معرض آن قرار می گیرد (بومن، دونوان و برنز، 2001). اولین سال های کودکان خردسال پایه ای برای سلامت جسمی و روانی، امنیت عاطفی، هویت فرهنگی و شخصی و رشد شایستگی آنهاست (کمیته سازمان ملل متحد در مورد حقوق کودک، 2005، بند 6 (ه)).

پویایی دیگر هویت «شخصی» در مقابل «اجتماعی» را احاطه می کند. هویت شخصی به احساسات ذهنی کودکان در مورد متمایز بودن آنها از دیگران، احساس منحصر به فرد بودن و فردیت آنها اشاره دارد. از سوی دیگر، هویت اجتماعی به شیوه‌هایی اشاره دارد که آنها احساس می‌کنند (یا می‌خواهند) مانند دیگران باشند، معمولاً از طریق شناسایی با خانواده و/یا فرهنگ همسالان (شفر، 2006). عواملی مانند سن، جنسیت، پیشینه مذهبی، پیشینه قومی، علایق، الگوها، استعدادها و سرگرمی ها در شکل گیری مفهوم کودک از خود نقش دارند