خشمگين شدن

سه لغت در این جا هست که باید آن را شناخت. 

 خشم، یک احساس بد درونی است، که برای همه به وجود می آید و با رعایت اصولی می‌توان به جای روزی هزار بار، ‌فقط پنج یا ده بار خشمگین شد. اما همه، هر روز به نوعی خشمگین می شوند.

 لغت عصبانیت، در مقابل لغت خشم، به معنای رفتار نامناسب و آن هم حمله و هجوم به دیگری است و شخصیت نوراتیک یا عصبی یک پدیده ی هویتی یا انسانی است که کاملا با عصبانیت که رفتار است و خشم که احساس است متفاوت است. خشم کودک هیچ اشکالی ندارد، همان طور که خشم شما اشکالی ندارد. مهم این است که به عصبانیت، ‌یعنی رفتار و واکنش تند منجر نشود. 

 بنابراین وقتی که فرزند ما خشمگین است، او را در خشم خود آزاد بگذارید و در زمان اظهار خشم به طور غیر مستقیم وقفه و فاصله ایجاد کنید.

تنها باید از او خواست که دو کار را انجام دهد.

 یکی حرف زشت که شایسته ی هیچ انسانی نیست، نگوید و دوم هرگز، این خشم به برخورد فیزیکیِ نباید منجر شود.

 پدر و مادر با تمام وجود باید در مقابل آن بایستند که در گفت و گوهای آینده به آن اشاره خواهم کرد. 

 بنابراین زمانی که من خشمگینم باید مرا آزاد گذاشت که خشمگین باشم. باید مرا فهمید و از من پرسید برای من چه می توانید بکنید؟ ولی اگر که این خشم را به عصبانیت تبدیل کنم، باید به آن توجه لازم را داشت؛ به همین جهت امروزه برای بسیاری از مردم خشم یک واکنش عادی و معمولی و تخلیه ی خود است که به چند صورت می شود به آن پاسخ داد، مثل ‌ابراز خشم یا اداره کردن خشم. 

 اما متأسفانه توصیه ای که در طول تاریخ شده، فروخوردن خشم یا کنترل خشم است که با خودش هزاران هزار گرفتاری به وجود می آورد.