غمگين بودن
غمگين بودن انسان شاید تنها موجودی است که می خندد، شاید به همین دلیل است که غمگین هم هست. غم در بقیه ی موجودات یا حیوانات فقط واکنش موقتی است که غالب اوقات با تغییرات درونی همراه است. اما در خصوص انسان می تواند با تخیل و تصور هم آغاز بشود و ادامه پیدا کند.
به نظر می رسد که دو احساس شایع غم و خشم در وجود بسیاری از مردم وجود دارد، زیرا همه ی ما با ناملایمات و مشکلاتی روبه رو می شویم.
می دانیم که کودک وقتی که غمگین است حال خاصی به خودش می گیرد که باید به آن توجه کرد و پذیرفت و می دانیم که گریه می کند و گریه برای همه خوب و مفید است؛
اشکی که از چشم بیرون می آید، مواد شیمیایی دارد که تعادل شیمیایی مغز و بدن را برقرار می کند. حتی انواع گریه و میزان موادی شیمیایی درون آن را می شناسیم.
گریه نه تنها خوب است بلکه به انسان فرصت می دهد با خودش ارتباط برقرار کند.
گریه در حقیقت آبی است که در بسته ی وجود انسانی را باز می کند و به ما اجازه ی ورود می دهد. انسانی که نتواند گریه کند آسیب می بیند و از پا در می آید و می تواند بد و خطرناک باشد.
به همین جهت است که نه تنها باید بچه ها را برای گریه کردن آزاد گذاشت، مخصوصا پسران را حتی به گریه کردن به نوعی واداشت. تا آن جایی که وقتی پسر شما گریه می کند، پیام شما می تواند این باشد که می دانم، متوجهم عزیز من، جان من، ناراحتی، حالت خوب نیست، اگر می خواهی کمی بیش تر گریه کن، حتما احساس بهتری خواهی کرد. برخلاف تصور و توهمی که می گوید گریه نشانه ی ضعف است، گریه نشانه ی سلامت روانی و ارتباط عمیق یک فرد با خودش و دیگران است، به هیچ وجه نباید مانع آن شد. البته آن را نباید بهانه و وسیله ای برای پیش برد هدف ها کرد، اما گریه به عنوان ابراز احساس غم در درون، بدون تردید باید مورد عنایت پدر و مادر قرار بگیرد.
